Βρέθηκε το 1998 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη στο πηγάδι ΝΜΑ 39 της οικίας Ξ. Συγκολλήθηκε από δύο κομμάτια, ενώ λείπει το κάτω μέρος του σώματος, το πρόσωπο και ο πήχης του δεξιού του χεριού.

Ο Έρωτας εικονίζεται σαν μικρό, παχουλό αγόρι που κοιμάται ξαπλωμένο στο έδαφος, το οποίο εδώ αποδίδεται ως κυκλική επιφάνεια. Έχει τις φτερούγες του απλωμένες και χρησιμοποιεί ως προσκέφαλο την αριστερή παλάμη. Στο δεξί χέρι κρατά δύο στρογγυλά αντικείμενα, που το σπάσιμο στο πάνω μέρος δεν επιτρέπει την αναγνώρισή τους. Φορά χλαμύδα που συγκρατείται στον δεξιό ώμο με πόρπη, ενώ στο στήθος περνά διαγώνια ο ιμάντας της γεμάτης βέλη φαρέτρας, που προβάλει πάνω από τον δεξιό του ώμο.

Οι απεικονίσεις του κοιμώμενου Έρωτα υπήρξαν πολύ δημοφιλείς κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους . Χρησιμοποιήθηκαν ως διακοσμητικά στοιχεία σε κήπους και κρήνες επαύλεων, ως αναθήματα σε ιερά, ιδίως της Αφροδίτης, ή ως αλληγορίες του αιώνιου ύπνου και του θανάτου σε επιτύμβια μνημεία.

Στην περίπτωση του δικού μας αναγλύφου, το γεγονός ότι βρέθηκε σε πηγάδι της οικίας Ξ μαζί με άλλα γλυπτά των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, καθιστά πιθανή την υπόθεση ότι ανήκε στη διακόσμηση της πολυτελούς κατοικίας ή του εντυπωσιακού κτηρίου Ζ που τη διαδέχθηκε. Ο διαμελισμός του γλυπτού και η απολάξευση του προσώπου του Έρωτα πιθανότατα οφείλονται σε σκόπιμη ενέργεια κατά την εποχή επικράτησης του χριστιανισμού, προκειμένου να εξουδετερωθεί η «δαιμονική» δύναμη του παγανιστικού γλυπτού.